Debuteren is beter dan trouwen, gelooft Sarah Sluimer, die een dikke maand geleden geen ring, maar het eerste exemplaar van haar roman ‘Keizer’ overhandigde aan haar geliefde. De 32-jarige programmamaker, moderator en publicist mag nu ook romanschrijver aan haar LinkedIn-profiel toevoegen. Hebban.nl sprak haar over haar debuut, de theaterwereld – waar ‘Keizer’ helemaal om draait – en suggestieve interviewvragen.
Het is de Week van de Debutant op Hebban. Hoe heb jij je debuut ervaren?
‘Het is iets heel geks om mee te maken! Tot voor kort was ik nog bezig met de laatste correcties, maar op een gegeven moment moest het boek natuurlijk naar de drukker. Dan beland je in een periode waarin je niets meer aan het boek kan doen, maar je er nog wel heel erg mee bezig bent in je hoofd. Gelukkig duurde het nog maar twee weken voordat het boek gepresenteerd werd, in theater Bellevue in Amsterdam. En dat was echt een van de mooiste dagen uit mijn leven. Het was te gek! Acteur Jacob Derwig speelde een stuk en Yoeri Albrecht, de directeur van de Balie, mijn voormalige baas, interviewde mij. Hij had het boek heel erg goed begrepen, dus het werd een heel leuk gesprek. Daarna overhandigde ik het eerste exemplaar aan mijn geliefde en dat voelde bijna als een trouwerij. We zijn niet getrouwd en zijn dat ook niet van plan, maar ik kreeg toch dat gevoel erbij.’
En dan komt de publiciteitsmolen op gang…
‘Er was al gelijk aardig wat persaandacht. Ik had een interview met Het Parool, met BNR Nieuwsradio vloog ik naar Portugal voor een programma, verschillende tijdschriften hadden er aandacht aan besteed en pas stond een groot interview in De Volkskrant. De eerste echte recensie was heel positief en nu is het wachten geblazen… Dat is heel spannend. Het voelt heel gek dat je je boek de wereld ingooit en dat het niet meer alleen van jou is; dat mensen over hoofdpersoon Leo praten, alsof het een vriend van hen is, terwijl die man voorheen alleen in mijn hoofd bestond.’
Leo, de merkwaardige, narcistische hoofdpersoon van je boek, doet nogal wat stof opwaaien. Hij is een internationaal gerenommeerde theatermaker, die uitsluitend leeft voor de kunst en daarin compromisloos is ten aanzien van anderen. Het Volkskrant-interview suggereert dat je een sleutelroman over regisseur Ivo van Hove geschreven hebt.
‘Ik moet zeggen dat we in het gesprek ook over andere dingen hebben gepraat dan Ivo van Hove, maar de interviewer heeft ervoor gekozen om daarop te focussen. Het komt nu een beetje over als steekspel, maar ik vond het zelf helemaal niet erg. Zij is de theaterredacteur van de Volkskrant, dus ik begrijp haar insteek. Zelf ben ik wel blij dat ik ook andere interviews heb gegeven, want voor mij gaat dit boek over zoveel meer dan theater of makers als Ivo van Hove. Het boek geeft voor mij een bepaalde coterie, een bepaalde club mensen weer, maar er zijn nog wel andere regisseurs die zo werken, zowel in Nederland als daarbuiten. Wat er verder in het verhaal gebeurt heeft niets te maken met Toneelgroep Amsterdam of met Ivo van Hove. Bovenal, het is een roman. Het is gewoon een roman.’