Hoera! Het trouwseizoen is aangebroken in Luang Namtha. En dan kan het niet lang duren voordat je als falang wordt uitgenodigd voor een van deze lokale bruiloften. Want falangop je bruiloft, welke Laotiaan wil dat nou niet?
En zo geschiedde het dat we met een delegatie expats de lokale feestzaal bezochten. Maar dat ging natuurlijk niet zomaar: ik kon toch echt niet zonder traditionele rok aankomen, laat staan met een top die schouders onbedekt lieten.
Gelukkig had ik al eens eerder zo’n rok gekregen als souvenir. Maar het zwartje vestje dat ik erop droeg kon echt niet. Dus nam m’n overbuurman, die ook was uitgenodigd, me mee naar zijn vrouw. Zij zou me wel eens even naar behoren aankleden.
Met kritische blik bestudeerde ze de rok die ik aan had. ‘Todai?’, vroeg ze. Hoe duur was ie? Ik wist het niet meer, ongetwijfeld veel te veel. En het op maat maken van de lap stof was gezien haar samengeknepen ogen ook niet van al te hoogstaand niveau. Ze trok het sluitinkje eraf en gaf me een handdoek om zo lang te dragen. In haar kledingkast zocht ze naar een bijpassende traditionele blouse.
Voorzichtig probeerde ik me in het delicate kledingstuk te wurmen, maar dichtgeknoopt kreeg ik het niet. Geen nood, haar zus was iets groter. Dus werd de zus gebeld, een nichtje ging de blouse ophalen, het sluitinkje van de rok werd op de juiste plek terug genaaid en zo’n veertig minuten later was ik goedgekeurd voor de bruiloft.
Een enorme foto van het bruidspaar stond opgesteld bij de ingang. Bezoekers liepen onder een bloemenboog door om eerst om beurten een klein gouden glaasje whisky te nuttigen. Aan weerszijden van de rode loper stonden familieleden van het paar opgesteld, bruid en bruidegom er middenin. Sabaidee, sabaidee, eerbiedig knikkend met de handen in namaste-groet, liep ik zenuwachtig de rode loper af. Deed ik het zo goed?
Binnen werden we door de ceremoniemeester naar onze tafel geleid. Pakketjes sticky rice, schalen met lokale lekkernijen en flessen bier stonden al klaar. Direct werd de plastic folie van het eten verwijderd en de buurman nam het initiatief door het eerste biertje met zijn tanden te openen. Het feest kon beginnen! Ware het niet dat voor mijn neus mijn glas werd weggekaapt en gevuld met ijs en bier werd teruggegeven, niet aan mij, maar aan de persoon naast de buurman. Deze dronk het glas in een teug leeg en zo ging het glas van hand tot hand.
Al snel na het eerste rondje bier moest er gedanst worden. Geen walsen of chachacha’s op deze bruiloft: danspartners zetten kleine stapjes terwijl ze tegenover elkaar in een enorme kring staan.
Iedereen bewoog sierlijk met de handen en door de kleine stapjes begon de kring langzaam te draaien. Niet langer stond het bruidspaar in het middelpunt van de belangstelling, maar waren de camera’s gericht op de falang die probeerden zo goed mogelijk de regels van het Laotiaanse dansen te volgen…
Na de eerste dans vluchtte ik terug naar de tafel. Maar aan dansen ontkwam ik niet meer: als je wordt uitgenodigd voor een dans, dan is het onbeleefd om te weigeren.
En hetzelfde geldt voor drinken: of het nou bier met ijs is, of de lokaal gestookte Lao Lao, als het glas eenmaal rond gaat is ‘nee’ geen optie meer.
Vrolijk strompelde ik enkele uren later de feestzaal uit: mijn eerste Laotiaanse bruiloft overleefd.
Lees de column terug op www.aziatischetijger.nl