Geen personage, geen stad en zelfs geen land verdwijnt in de nieuwe roman van schrijfster Anne Eekhout. Nee, het is de hele wereld die dreigt te verdwijnen als een zwart gat in rotvaart op onze planeet afstevent. En het is de 8-jarige Nicolas die hoopt de wereld van de ondergang te redden. Niet alleen de wereld verdwijnt in Nicolas en de verdwijning van de wereld, maar ook Eekhout zelf verdwijnt een beetje met elk boek dat ze schrijft. Nou ja, voor even dan, want als het boek af is, landt ze weer met beide benen in haar eigen wereld in Utrecht, om te broeden op de volgende fictieve wereld waarin ze kan ronddolen. ‘Door een boek te schrijven kun je even een ander leven leiden.’
Carrièreswitch – of hoe het begon
Voor Anne Eekhout begon het leven als auteur toen ze besloot om te stoppen met haar studie Rechtsgeleerdheid. Het idee voor haar eerste boek bleef de focus op haar studie maar verdrijven, waarop ze besloot het roer om te gooien. ‘Ik ben begonnen met de studie Rechtsgeleerdheid, omdat ik vreemdelingenadvocaat wilde worden om vluchtelingen juridisch bij te staan’, vertelt ze. ‘Het studeren schoot alleen helemaal niet op. Ik stond al zo’n vier jaar ingeschreven aan de Universiteit van Amsterdam, maar ik had nog maar voor ongeveer één jaar aan vakken gehaald.’ Ondertussen was Eekhout namelijk al begonnen aan wat later haar debuut Dogma zou worden. ‘Ik merkte dat schrijven mij veel meer plezier gaf dan studeren. Bovendien gaf het schrijven mij een noodzakelijkheidsgevoel, studeren niet. Ik wilde romans schrijven. Daarnaast wilde ik kinderen. Het leek me simpelweg onmogelijk om succesvol vreemdelingenadvocaat te worden, succesvol auteur én genoeg tijd te hebben voor mijn gezin. Toen ik me dat realiseerde was de keuze eigenlijk gemakkelijk gemaakt. Ik ben gestopt met studeren, ben het boekenvak ingegaan en ondertussen schreef ik verder aan Dogma.’
Verschillende levens
Spijt van haar carrièreswitch heeft Eekhout nooit gehad, al kende ze wel momenten van teleurstelling nadat ze besloot fulltime te gaan schrijven. ‘Net als in ieder leven’, zegt ze nuchter. ‘Ook in een leven als schrijver krijg je te maken met teleurstellingen, bijvoorbeeld als je boek niet zo goed verkoopt. Op dat soort momenten vraag ik me wel eens af of het niet eenvoudiger was geweest als ik een kantoorbaan had.’ Toch had ook het leven als vreemdelingenadvocaat haar niet als gegoten gezeten, meent ze. ‘Zeker het vreemdelingenrecht was heel stressvol geweest. Ik denk dat al die verhalen van vluchtelingen me te veel aangegrepen zouden hebben om er echt goed in te worden. Bovendien zijn er ook genoeg mensen met een kantoorbaan die niet altijd tevreden zijn. Je kan nu eenmaal niet twee levens leiden, behalve als je schrijft. Dat spreekt me zo aan in schrijven.’