Ze werd wakker in een ziekenhuisbed. Ze zat onder de schrammen en blauwe plekken. En nog erger, haar ondergoed was verdwenen. Ze was doodgewoon met haar zusje naar een feestje, maar blijkbaar is er iets gebeurd. Iets ergs. Maar wat precies? Deze surrealistische ervaring is die van Chanel Miller. Alleen was de ervaring echt. In 2015 werd ze verkracht, terwijl ze bewusteloos op de grond lag, vlakbij het dispuutshuis waar het feestje was. Vijf jaar later is het persoonlijke verhaal van de Amerikaanse schrijfster ook in het Nederlands te lezen: Ik heb een naam. Hebban.nl vroeg haar naar deze aangrijpende ervaring, de juridische nasleep en hoe ze wist te ontsnappen aan het slachtofferschap.
Je boek geeft – vind ik – een erg goed inzicht in de impact die seksueel geweld heeft op iemand. Was dit de reden voor jou om het boek te schrijven?
‘Het is erg gemakkelijk voor mensen om – ongevraagd – advies te geven. Het is gemakkelijk om slachtoffers te bekritiseren omdat ze niet meer gedaan hebben, of omdat ze het volgens jou anders hadden moeten doen. Ze roepen dingen als ‘Waarom heb je geen aangifte gedaan?’, ‘Bel gewoon de politie’, of ‘Waarom heb je niet eerder je mond opengetrokken?’. Slechts een enkeling neemt de moeite om de psychologische impact van een aanranding of verkrachting écht te begrijpen, laat staan alle obstakels waar je tegenaan loopt als je wél aangifte doet. Dit boek geeft mensen de kans om een tijdje in mijn schoenen te staan. Zo kunnen ze zien waar slachtoffers in het dagelijks leven tegenaan lopen. Als mensen het beter begrijpen, krijgen ze meer medeleven. En dat is wat we nodig hebben.’
Gedurende het proces werd niet je echte naam gebruikt, om je privacy te beschermen. Een lange tijd had je twee identiteiten: Chanel Miller, jijzelf, en Emily Doe, de vrouw die verkracht was. Kun je uitleggen waarom het belangrijk voor je was om uiteindelijk toch je echte identiteit prijs te geven?
‘De afgelopen vier jaar dachten mensen dat ik de oude, vertrouwde Chanel was, die gewoon iedere dag naar haar werk ging. Alleen in de werkelijkheid was ik een andere Chanel geworden, die thuis haar boek zat te schrijven. Ik heb enorm ingrijpende en levensveranderende dingen meegemaakt, maar ik kon er niet openlijk over praten, niet openlijk over rouwen of openlijk vieren dat ik het ontgroeide. Ik had het gevoel dat mensen tegen een versie van mij praatten die niet meer bestond. Ik wilde dat mensen me zagen zoals ik ben, ik wilde trots kunnen zijn op wat ik heb doorgemaakt en me daarmee verbonden voelen. Het lukt je gewoon niet om een leven lang te doen alsof, je wil een authentiek leven leiden.’
Had je met de ervaring en kennis van nu dezelfde keuze gemaakt met betrekking tot die anonimiteit?
‘Ja. Face-to-face met mensen kunnen praten over wat er gebeurd is, is erg gezond voor me geweest. De meeste negativiteit kwam uit reacties online. Maar als ik me in de echte wereld begeef, merk ik dat de meeste mensen aardig en redelijk zijn. Ze luisteren, ze zien me. De mensen die pijnlijke en vreselijke dingen zeggen, dat zijn degenen die zich achter iets verschuilen.’