De Britse bestsellerauteur Lisa Jewell werkt momenteel aan haar negentiende (!) boek. Haar laatst verschenen psychologische thriller The Family Upstairs is in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten een doorslaand succes. Deze maand verschijnt de Nederlandse vertaling van het bloedstollende verhaal: De Mensen Boven Ons. Hebban.nl sprak de schrijfster over enge huizen, sektes en waarom haar verhalen steeds duisterder werden.
De mensen boven ons vertelt het verhaal van Libby, die op haar 25e verjaardag te horen krijgt dat ze een erg chique villa in Londen heeft geërfd. Hoe kwam je op het idee voor dit boek?
Het boek is eigenlijk ontstaan vanuit een van de andere personages, namelijk Lucy. Zij is gebaseerd op een vrouw die ik zag tijdens een vakantie in Zuid-Frankrijk, ook al was dat maar een paar tellen. Ik zag de vrouw met haar twee kinderen een doucheruimte van een privé-strandclub binnenglippen. Ze zagen er onverzorgd uit, en de vrouw leek echt ergens mee te zitten. Voor haar wilde ik een verhaal schrijven. Ik bleef haar maar voor me zien, waardoor ik steeds meer details over haar verzon. Op een gegeven moment zag haar voor me als kind, dat midden in de nacht zonder schoenen wegvlucht uit een huis. Misschien was er iets naars gebeurd in dat huis? Haar verhaal werd steeds gelaagder: als een ui die je niet pelt, maar omgekeerd er steeds een laag bij krijgt. Toen ik later een foto vond het huis in de chique wijk Chelsea, wist ik dat het mysterie zich daar moest afspelen. Ik had alleen nog een personage nodig die achterhaalt welk mysterie dat precies was. Zo ontstond Libby.
Begin je een boek altijd vanuit zo’n specifiek detail?
Soms ontstaat een verhaal vanuit een detail, zoals bij dit boek. Andere keren ontstaat het vanuit een enorm verlangen om over een bepaald thema te schrijven. Dat gebeurde bijvoorbeeld bij The Third Wife, over een man die voor de derde keer trouwt. Hier stond het frame al vast en moest ik de details invullen.
Werkt een van de twee manieren beter voor je?
Beide manieren zijn allebei even bevredigend. Bij de ene manier koop je een canvas, waar je op begint te schilderen. Je weet aan het begin nog niet hoe het schilderij er precies gaat uitzien, alleen dat je binnen dat canvas moet blijven. Bij de andere manier plant je een zaadje en wacht je geduldig af om te zien hoe mooi de rozenstruik wordt die eruit groeit.
Welke manier ik ook gebruik, ik plan mijn verhalen niet gedetailleerd van tevoren. Gelukkig heb ik nogal een vreemde fantasie, waardoor ieder begin altijd wel uitmondt in een opmerkelijk verhaal. Iedere keuze die ik maak, iedere beslissing die ik neem terwijl ik aan het schrijven ben, heeft invloed op de manier waarop het verhaal zich ontwikkelt. Het evolueert op basis van details of gekke gedachten.
Hetzelfde geldt voor mijn personages. Ik heb niet vooraf bedacht of een personage goed of slecht is. Ik weet nooit waar ze precies staan in het verhaal. Ook dat hangt af van de rare ingevingen die zich in mijn hoofd opdringen. Ik gun mezelf de luxe om in die rare gedachtestromen te blijven hangen, net zo lang tot er een wending in me opkomt die goed past bij het verhaal of bij de personages.