Hebban.nl, Interviews

John Boyne: ‘Ik ga nooit op zoek naar een verhaal’

John Boyne leverde met Wat het hart verwoest alweer zijn vijftiende boek af. De Ierse veelschrijver is vooral bekend van De jongen in de gestreepte pyjama, een boek dat eigenlijk bedoeld is voor jongere lezers, maar door jong en oud is stukgelezen. Zijn nieuwste roman is een epische geschiedenis over Cyril Avery, een homoseksuele jongen die opgroeit in het streng katholieke Dublin, waar geen plaats is voor de gevoelens die hij koestert. Hebban.nl sprak Boyne via Skype over opgroeien in een streng religieuze gemeenschap, geaardheid, homorechten en – natuurlijk – schrijven.

Maar liefst 603 pagina’s telt de Nederlandse vertaling van je nieuwste roman, The Heart’s Invisible Furies. Wist je al meteen dat het zo’n dikke pil zou worden?

‘Ik denk van wel. De structuur had ik al gepland: ieder hoofdstuk begint zeven jaar later in het verhaal. Toen ik het eerste hoofdstuk af had, had ik al twintigduizend woorden geschreven. Ik wilde dat ieder hoofdstuk ongeveer even lang zou worden, dus dan wordt het vanzelf een lijvige roman.’

Dat klinkt bijna als dwangmatig schrijven. Werk je altijd zo gestructureerd?

‘Ja, ik kan wel zeggen dat ik wat schrijven betreft heel gestructureerd ben. Als ik begin heb ik een bepaald idee van de architectuur van de roman en hoe de tijdlijn eruitziet. Qua inhoud en plot, daarentegen, werk ik veel instinctiever.’

Hoe werkt dat, instinctief schrijven? Had je dat al bij je eerste boek?

‘Ik denk dat het is toegenomen in de loop der jaren. Hoe meer ik geschreven heb, hoe meer ervaren ik ben geworden als romancier. Toen ik veel jonger was en gewoon begon met schrijven, zou ik het plot nooit zo ver uitdenken. Nu vertrouwen ik op mezelf, welke problemen zich tijdens het schrijven ook voordoen.’

Hoe voelde dat instinct bij deze roman? Hoe wist je dat je het verhaal van Cyril, de homoseksuele jongen die opgroeit in streng katholiek Dublin, wilde vertellen?

‘Het had met twee zaken te maken. Enerzijds kwam het doordat mijn vorige roman, The History of Loneliness(De grote stilte in Nederlandse vertaling, red.), mijn eerste roman is die zich in Ierland afspeelt. Toen dit boek af was, had ik nog veel te vertellen over Ierland. Ik wilde dan ook graag nog een roman over mijn geboorteland schrijven. Anderzijds was ik geïntegreerd door het feit dat Ierland binnen 25 jaar zo sterk was veranderd als het op gelijke rechten aankomt: in 1993 was homoseksualiteit nog een strafbaar feit, terwijl in 2015 het homohuwelijk werd gelegaliseerd.’

Hoe voelde je je toen het homohuwelijk werd toegestaan?

‘Om eerlijk te zijn was de aanloop ernaartoe afschuwelijk. Je denkt dat iedereen in Ierland vrijdenkend is en openstaat voor andersdenkenden, maar tijdens zo’n campagne hoor je de stem van alle tegenstanders van het homohuwelijk. Op de radio, op televisie, in de kranten: zo’n campagne brengt het slechtste in mensen naar boven. Pas dan realiseer je je hoeveel vooroordelen er nog altijd bestaan over homoseksualiteit. Uiteindelijk was 60 procent gelukkig voor, maar nog altijd is 40 procent tegen het homohuwelijk. Ondanks dat er veel vooruitgang is geboekt, is er nog altijd ruimte voor verbetering. Hopelijk zien de nee-stemmers in dat nu, zo’n tweeëneenhalf jaar later, de wereld nog altijd om haar as draait en dat alles gaat zoals daarvoor.’

Lees het hele interview op Hebban.nl