Scenarioschrijver en filmmaker Lola Randl verhuisde een paar jaar geleden van Berlijn naar het platteland. De Duitse maakte niet alleen een film over het leven op het platteland, maar schreef er ook een roman over. Haar debuut, ‘De grote tuin’, was in haar thuisland meteen een doorslaand succes en verschijnt nu ook in Nederland. Hebban.nl interviewde haar – geheel in stijl van het boek – over het leven in de stad, leven in het dorp, over boeken, over film, over therapie en pastinaken.
DE STAD
‘In de stad is altijd alles maar hetzelfde. Dat heb ik willen ontvluchten. Altijd maar dezelfde mensen, met altijd maar dezelfde projecten, altijd maar de perfecte kleding, altijd maar de juiste ideeën. Op het platteland was er leegte. Ik kende helemaal niemand, er waren geen cafés, ik had geen idee wat voor gesprekken ik moest voeren. Het was een en al leegte en ik was gretig om die te vullen.’
HET PLATTELAND
‘Er is zoveel ruimte. Je denkt dat je nu, eenmaal op het platteland, vrij bent. Maar al snel kom je erachter dat de andere dorpsbewoners precies weten wanneer je thuis bent gekomen. Ze weten wie je op bezoek krijgt. Ze weten dat je de was buiten in de regen hebt laten hangen. Ze checken of je je stoepje wel goed geveegd hebt. Zelfs in het bos ben je niet alleen: er sluipt altijd wel ergens een jager rond met zijn verrekijker. In het begin heb je niet door dat je zoveel geobserveerd wordt. Maar als je je eenmaal beseft dat dit het geval is, dan is het erg pijnlijk om je te realiseren dat ‘anderen in de gaten houden’ bijna het enige is waar de mensen in geïnteresseerd zijn.’
DE FILM
‘De film Von Bienen und Blumen is een poging om antwoord te vinden op de vraag: ‘Hoe willen we leven?’ In onze samenleving is er een groot aantal mensen dat – in theorie tenminste – vrij is om te beslissen hoe haar of zijn leven eruit zou moeten zien. Dat is een privilege, maar tegelijkertijd ook een last. Er zijn simpelweg veel te veel mogelijkheden om uit te kiezen.’
HET BOEK
‘De tuin is een hoofdpersonage in het boek, maar was dat ook al in de film. Toch zou ik niet willen zeggen dat tuinieren het belangrijkste onderwerp is, in allebei de gevallen niet. In De grote tuin zijn de neuroses van de hoofdpersoon het belangrijkste onderwerp. Maar ook dat je het grote kan zien in kleine dingen, zolang je tenminste maar kijkt naar de natuur. Dan zie je dat alles een ecosysteem is.’
Lees het hele interview op Hebban.nl
