De Canadese auteur Michael Christie droomde altijd al van een carrière als schrijver. Maar als timmerman en professioneel skateboarder durfde hij daar niet echt voor uit te komen. Inmiddels is er echter geen houden meer aan, want zijn tweede roman Greenwood wordt alom geprezen. Het epische verhaal beslaat een eeuw aan historische achtergrond, klimaatproblematiek en – vooral – familiegeschiedenis.
Greenwood is nog maar je tweede roman, maar het is een flinke pil geworden van zo’n vijfhonderd pagina’s.
Het was een lastig schrijfproces. Het heeft me vijf jaar fulltime schrijven en lezen gekost. Dat kwam vooral door de lastige structuur, die is gebaseerd op de jaarringen van een boom. Ik kreeg dat idee toen ik enkele bomen moest omhakken op het terrein waar ik woon. Ik was bezig om ruimte vrij te maken om onze woning te bouwen. Toen er alleen nog stompjes stonden, realiseerde ik me dat iedere boom zijn eigen verhaal heeft.
Hoe voelde je je toen je zelf die bomen kapte?
Als milieuactivist had ik gemengde gevoelens. Het scheelde dat ik de bomen niet kapte om ze te verkopen, maar om van het hout het huis te bouwen waar ik nu met mijn gezin woon. De verschillende manieren waarop we door de jaren heen over de natuur denken, dat is waar mijn boek over gaat. Dat leidt tot veranderde perspectieven op hout. Aanvankelijk was het iets om te kappen, weg te halen en er rijk van te worden. Later werden bomen schaarser en meer gewaardeerd. Totdat we het punt bereikten dat ze zo schaars werden dat ze beschermd moesten worden.
Je moet wel persoonlijk iets hebben met bomen om dit boek te kunnen schrijven.
Ik ben opgegroeid in een klein arbeidersstadje met een papierfabriek, in het noorden van Ontario. De omgeving was ontzettend bosrijk, net als in de meeste delen van Canada. Bovendien was mijn grootvader timmerman, dus ik heb van jongs af aan tussen het hout gezeten. Maar ook intuïtief is het een onderwerp dat me erg trekt. Daarom vond ik het leuk om onderzoek te doen voor het boek, vooral de wetenschappelijke studies naar bomen vond ik interessant. Ik heb veel geleerd over communicatie tussen bomen, hoe ze elkaar waarschuwen voor gevaar. Maar ook las ik veel over het vroege milieuactivisme. Dat vind ik het mooie van literatuur, dat het vanuit verschillende perspectieven en tijden naar een bepaald onderwerp kan kijken.
Het verhaal beslaat meer dan een eeuw. Heb je ook veel historisch onderzoek gedaan?
Ik heb de historische context zoveel mogelijk op de achtergrond gehouden. Het gevaar met onderzoek doen is dat het te veel kan worden, dat het je overdondert. De periode van de Dust Bowls, bijvoorbeeld, heeft me altijd al gefascineerd. Soms krijg je het gevoel dat je al je kennis in het boek wil stoppen, maar dan wordt je boek onleesbaar. Daarom heb ik geprobeerd om te blijven focussen op de personages. Alle historische details leer je via hen. Hoe hebben zij die geschiedenis ervaren? Hoe heeft het hen beïnvloed?
Lees het hele interview op Hebban.nl
